Waldemar Pasiński: kwietnia 2019

Miasta Dolnego Śląska zawsze urzekały mnie swą urodą, a także irytowały zaniedbaniem. Wiadomo: tam siedzą kresowiacy, a oni od zawsze byli gospodarzami niefrasobliwymi i zawsze na estetykę swego otoczenia machali ręką.

W ponad tysiącletnim Opolu nad Odrą jednak jest inaczej. Tu silna grupa autochtonów wymusiła na przybyszach zza Buga zupełnie inne podejście do swojego miasta. Dlatego mimo poważnych zniszczeń odniesionych w czasie II wojny światowej udało się odbudować miasto w taki sposób, by nie straciło swej przedwojennej atrakcyjności. Być może Opolu pomógł fakt, że przed wojną była tu silna mniejszość polska, a być może szczęsny wybór na siedzibę corocznego Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej.

W każdym razie to bardzo piękne miasto. I trochę smutno, że ogółowi Polaków kojarzy się tylko z festiwalem. W tej materii chyba promocja Opola kuleje: co by szkodziło, by przy reklamowaniu zaproszonych wykonawców pokazać też urodę uliczek rynku, pomników? Do miasta mogliby ściągać nie tylko miłośnicy polskiej piosenki.

Do Opola trafiłem trochę przypadkiem. Po szczęśliwym dla mnie konkursie ZAiKS-u na sztukę teatralną w wyniku którego za jednoaktówkę „Żona Łysego” otrzymałem całkiem sporą nagrodę pieniężną i po skierowaniu owej „Żony” do realizacji filmowej – co rzecz jasna ponownie zasiliło moje finanse – postanowiłem zainwestować w siebie.

Od ponad roku biedziłem się z odlaniem w żywicy płaskorzeźby „Erynia”. Co odlew, to porażka. Po trzech kosztownych próbach najzwyczajniej brakowało mi pieniędzy na dalsze prace. Nagroda wszystko zmieniła. Stać mnie teraz było na profesjonalne odlanie mitycznej postaci w brązie. Rozejrzałem się po internecie i pośród rozmaitych odlewni i po zaznajomieniu się z ich warunkami wykonania usługi zdecydowałem się na ART-ODLEW w Opolu.

Tak po całonocnej jeździe pociągiem trafiłem do stolicy polskiej piosenki.